Willem Boel
Willem Boel is een Belgische kunstenaar gevestigd (Sint-Niklaas, °83) in Gent, België.
Sinds 2009 werkt Willem Boel aan een interdisciplinair oeuvre, met een focus op installatie. Boel creëert industriële ijzeren en skeletachtige staalstructuren die fungeren als drager voor visuele informatie waarbij de open structuren getuigen zijn van een fictieve of echte industriële geschiedenis. Ze dragen de sporen van intensieve arbeid en repetitieve handelingen. Hij werkt continue aan verschillende reeksen binnen zijn breed oeuvre, die elkaar beïnvloeden, en als katalysator dienen voor elkaar. Schilderijen, druppels verf, restmaterialen en giganten lopen door elkaar in zijn uitgestrekte universum.
Sinds het begin van zijn parcours stelt hij zowel in binnen- als buitenland tentoon. In 2019 toonde hij zijn chef d’oeuvre ’Sancho Don’t Care #05’ op de Biënnale van België, in 2021 op de Brugge Triënnale en in 2020 startte hij o.a. een samenwerking met Galeria Hilario Galguera in Mexico-city (MEX) en Madrid (ES). Willem Boel werd meermaals bekroond met prijzen en subsidies voor zijn werk. In 2015 won Boel de prestigieuze Grand Prix op het Salon de Montrouge (FR) wat leidde tot een expo in Palais de Tokyo (Parijs, FR) en expo’s in Denemarken, Letland, Litouwen, Portugal, Spanje en Italië. Zijn werk 'Pare Feu #29' werd recent aangekocht door de Vlaamse Overheid en is opgenomen in de vaste collectie van Museum M in Leuven.
Semafoor #02
Semafoor #02 spreekt een valse versie van een vergeten taal. Willem Boel maakte een interpretatie van een seintoren met een specifieke code, of een taal die niet bestaat. Semaforen, ofwel optische telegrafen, werden doorheen Europa gebruikt voor de telefoon in gebruik werd gesteld rond 1790. Het was een intermediaire communicatievorm tussen het opsturen van brieven, en het versturen van een bericht via code langs een kabel. De semaforen waren grote structuren, een beetje zoals windmolens, met armen, schermen, of draaiende panelen met hun eigen specifieke codes. De berichten werden van de ene naar de andere semafoor gekopieerd. Bijna niemand kende de codes, zelfs de signaalmannen niet. Enkel de zender en de ontvanger verstonden elkaar.
Semafoor #01 stuurt een duidelijke boodschap: ik ben een toren, kopieer mij, kijk naar mij, luister naar mij. Het werk stuurt een code uit door middel van de ronde gekleurde schijven: wit en rood, zwart en groen, telkens in verschillende posities en combinaties. In de praktijk van Willem Boel is er altijd een zweem van mysterie of twijfel rond zijn installaties. Dat mysterie maakt het net aantrekkelijk. Willem is de zender, en eender wie de toren ziet is de ontvanger.
"Het is een jaarlijks terugkerend event waarbij we de ambitie hebben om dit project te laten groeien tot een begrip voor de hedendaagse kunstwereld."