Katleen Vinck
Katleen Vinck is een Belgische kunstenaar (Bornem, °76), gevestigd in Antwerpen, België.
Het sculpturale werk van Katleen Vinck vindt een oorsprong in haar extreme fascinatie voor architectuur. Architecturale fundamenten zijn vaak de laatste, onvergankelijke overblijfselen van lang verloren gewaande beschavingen. Wat Katleen Vinck wil laten zien is niet het verlies, maar de schoonheid van wat tijdelijk is. Haar werk is eerder futuristisch dan post-apocalyptisch, waarbij alles verandert doorheen de tijd in iets nieuws. De sculpturen zijn zelden afgewerkte constructies of enkelvoudige monumenten, maar appelleren eerder aan een doorschijnend, ongrijpbaar moment van transformatie. De materialen die Katleen Vinck gebruikt, zoals beton en klei, lijken misschien koud en stil maar hun aura bruist van potentieel, met tijdlagen, met een ambitie en verwachting voor transformatie. Ze werkt met de essentie van archetypische architecturale elementen, die tegelijk functioneren als overblijfsel en als een nieuw begin.
Wat heeft de kunstenaar zelf te vertellen?
Luister naar Katleen haar verhaal:
We fade to grey & Dust to dust
Katleen Vinck werkt vaak met reeksen. De twee werken die getoond worden bij Àmare behoren tot de reeks waar de zich door natuurlijke monolieten en monolithische of capsulaire architectuur (grotten, bunkers, tanks, duikboten, ufo’s, ruimtecapsules, etc.) laat inspireren.
"We fade to grey" is een woekering van vormen die zowel architecturale als organische elementen in zich dragen. Het werk lijkt een parasiet op een boom, een versmelting die slechts gedeeltelijk door de mens gecreëerd werd en deels natuurlijk is ontstaan doorheen de tijd. De betekenis achter dit werk van Katleen Vinck is altijd meerduidig en roept meerdere associaties op; de constructie voelt tegelijkertijd aan als een vreemde entiteit uit de toekomst dan als een oeroud organisme.
‘Dust
to dust’, het tweede werk door Katleen Vinck in het parcours van àmare
2023, is een samenvoeging van een architecturaal volume en een artificieel
rotsachtig gedeelte. De sculptuur verwijst zowel naar siloarchitectuur, bunkers
als naar ruimtecapsules, maar ook naar een meteoriet of een rotsblok. Uit die combinatie van organische en door de mens
geconstrueerde bouwsels ontstaat een amorf object dat er zowel als een archeologische
industriële rest uitziet dan als element uit een science fiction film. De
zware massa lijkt te zweven op de dunne doorlopende pootjes, waardoor het ook
lichtheid en beweging sugereert. Een link naar sculpturen uit het futurisme is niet ver
weg.
"Het is een jaarlijks terugkerend event waarbij we de ambitie hebben om dit project te laten groeien tot een begrip voor de hedendaagse kunstwereld."