Jan De Cock
Jan De Cock is een Belgische (°76, Brussel) kunstenaar die gevestigd is in Ivrea, Italië en Brugge, België.
Jan De Cock is, na Luc Tuymans, de tweede Belgische kunstenaar die een tentoonstelling had in Tate Modern in Londen, en de eerste levende Belgische kunstenaar die solo in het Museum of Modern Art in New York mocht exposeren. Zijn naam stond op de grootste musea ter wereld en dat op zijn eigen manier.
Als beeldend kunstenaar maakt Jan De Cock installaties waar de schepping zelf een onderdeel is van de tentoonstelling. Veel van zijn werken zijn prestaties en zijn voorzien van zijn eigen fotografie. Hij maakt gebruik van de 20ste eeuw abstracte kunsttechnieken om de effecten van moderne ontwerpen en massaproductie te verkennen de wereld van de kunst.
Daarom, zo wordt gezegd, zetten zijn werken op verschillende manieren aan om te denken en te kijken naar zijn onderdanen in plaats van het hebben van een bijzondere betekenis vonk. Jan De Cock wordt beschouwd als een modernistische kunstenaar en zijn werk verkent de manieren waarop een kunstenaar betrekking kan hebben op de modernistische benadering.
Hoewel er de voorbije jaren verschillende gelegenheden zijn geweest om sculpturen en foto’s van Jan de Cock te aanschouwen, zorgde zijn locatiekunst tijdens Manifesta 5 in Donostia-San Sebastian, Spanje voor eerste een internationale doorbraak.
Voor
die installatie nam de Cock een verlaten opslagplaats voor schepen over en
richtte er een grote structuur op die, typerend voor zijn werk, het vruchtbare
gebied tussen kunst en architectuur exploiteerde. Deels sculptuur, deels
gebouw, vulde het over geproportioneerde werk van de Cock de binnenkant van de
opslagplaats en liep ze door tot op het dak waarbij ze letterlijk de grenzen
tussen binnen en buiten vaag maakte.
Wat heeft de kunstenaar zelf te vertellen?
Luister naar Jan zijn verhaal:
Odysseus keert terug naar huis
In deze nieuwe reeks gemaakt door Jan De Cock, analyseert dit masker der Griekse tragedie de transformaties die het kunstwerk in de recente tijden ondergaan heeft. Het vertrekt vanuit een dubbele bekommernis: de geschiedenis en de publieke sfeer, of liever gezegd, het verdwijnen ervan in een maatschappij die met verontrustende snelheid amnesiaans en autoritair is geworden. De nieuwigheid van Jan De Cock zijn klassieke sculpturale benadering is de band die hij legt tussen de openbare ruimte en het kunstwerk. Het burgerlijke idee dat gebruikswaarde van ruilwaarde scheidde, was niet langer een realiteit en kunstenaars waren van het maken van objecten overgegaan op het ingrijpen in de ruimte, die zij opvatten als een plaats om zich tot anderen te verhouden.
Het masker wordt een manier om de Auratische essentie van kunst in opbouw hier-en-nu te beschermen, weg van het valse theater en zijn acteurs die we dagelijks moeten ondergaan.
Marius zijn werk is meer dan enkel ...