Caroline Coolen
Caroline Coolen is een Belgische (Bree, °75) kunstenares gevestigd in Sint-Truiden, België.
Voor de Belgische beeldhouwster Caroline Coolen is het gebruik van collage, montage, assemblage en vrije associatie een manier om grip te krijgen op de werkelijkheid. Ze vat de veelheid aan indrukken uit de realiteit samen in haar beelden.
Karakteristiek is haar relatie met de natuur, landschap en dieren. Die buitenwereld - of ‘Umwelt’, zoals Coolen het noemt- wil ze als één totaalindruk comprimeren.
Vaak vertrekkend vanuit boetseren ontstaat een conglomeraat met uiterst diverse materialen.
Met deze verregaande integratie verbindt ze ruimte met tijd waarin mens en dier of plant geplaatst worden. Het werk van Caroline Coolen bespeelt een breed spectrum van onze zintuiglijkheid. Met gevarieerde texturen en diverse materialen bindt ze het visuele aan het tactiele. Dit levert sculpturen en groot formaat tekeningen op die dikwijls als een totaalinstallatie worden gepresenteerd.
Caroline Coolen presenteerde haar werk al vele malen in Belgische galerijen en musea. Ze studeerde beeldhouwkunst aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten en HISK in Antwerpen. Ze resideerde meermaals in het Keramisch Werkcentrum in Oisterwijk (NL) en het Frans Masereelcentrum in Kasterlee. In 2021 presenteerde ze tijdens het Stadsfestival Damme twee sculpturen ‘Flag’ en ‘Chum’.
Van het werk ‘Ruderale Ruigte’ die Caroline Coolen voor Àmare 2023 zal presenteren in de pastorietuin van Damme, is er een beeld uit diezelfde reeks permanent opgenomen in de collectie van het Middelheim Museum in Antwerpen. Deze zomer kan je het werk van Caroline Coolen ook vinden op ARTZUID 2023 in Amsterdam.
Ruderale Ruigte
Met haar interesse in ‘de rafelranden van de wereld’, is het niet vreemd dat haar kunstenaarsoog is gevallen op de distel. Het motief van de distel komt in vele vormen terug in haar oeuvre en is beladen met symboliek. Bij ons wordt de plant vaak als ongewenst kruid gezien en bestreden. De distel is een doornige pioniersplant die welig tiert op braakliggende terreinen, bij verlaten gebouwen en oude fabrieken.
De visueel ruwe distels worden getransplanteerd naar een hedendaagse kunstcontext, 'tekens' die een zichtbare en abjecte verwijzing bevatten naar het geïdealiseerde concept van soberheid en onbezoedelde schoonheid.
Door zijn doornen is de distel ook één van de symbolen geworden voor het lijden en het offer van Christus. Op schilderijen van Noord-Europese oude meesters als Lucas Cranach groeide de distel aan de voet van het kruis. Binnen de christelijke traditie betekent de distel dus niet veel goeds. Tegelijkertijd is de distel een helende, geneeskrachtige plant, ooit nog met hekserij in verband gebracht. De Russische naam voor distel laat zich letterlijk vertalen als "de duivel verdoemen", het verdrijven van onzuivere krachten, met andere woorden: genezen.
Door het vreemde, onaangepaste, te omarmen, toont Caroline ons de schoonheid van de marges. Van dat wat het eigenlijke gewone leven is. Je moet alleen wat tijd hebben voor een omweg en af en toe eens een achteraf-pad nemen. Dwalen door de stedelijke of de echte wildernis en je kinderlijk verwonderen over wat je tegenkomt.
Marius zijn werk is meer dan enkel ...