Men kan stellen dat de eerste stap naar beschaving is, de wilde natuur domesticeren en omvormen tot een goed georganiseerd geheel. De stadsmuren fungeren als verticale barrières die beschermen tegen de externe dreiging. Op een minder zichtbaar niveau wordt de beschaafde samenleving ook beschermd door een horizontale barrière: bestrating. Zoals blijkt uit de hoeveelheid wegonderhoud die we tegenkomen, om te voorkomen dat onkruid het beschaafde landschap overneemt, dient een goed onderhouden straatplaveisel bij te dragen aan de maatschappelijke orde. Orde is niet natuurlijk, orde moet gecreëerd en opgelegd worden.

 Als bestrating kan worden gezien als een symboliek van het onzichtbare geweld dat wordt afgedwongen om orde te handhaven, is het opmerkelijk dat zoveel protesten worden gesymboliseerd door het verwijderen en gooien van diezelfde straatstenen. Het onzichtbare structureel geweld. De slogan van de protesten in Parijs in 1968 vatte de beweging over verstedelijking en de moderne samenleving zowel letterlijk als metaforisch samen: "Sous le pavés, la plage!". Daarmee werd duidelijk gewezen op de natuur die - zowel letterlijk als figuurlijk - wordt onderdrukt onder het kunstmatige fundament van de verstedelijkte ontwikkeling. Een andere populaire slogan begeleidde de actie van het gooien van straatstenen: “Je t'aime! Oh! dites-le avec des pavés!". Het lijkt erop dat de slogan beweert op ironische wijze de agressieve daad van het gooien van een steen te herinterpreteren als een uiting van liefde, met twee tegengestelde ontvangers van de boodschap: enerzijds de politie, anderzijds de vrijheid die de stenengooiers zo hartstochtelijk trachtten te beschermen.